سلام به هم پلاکی های بلاگی 5 !
امیدوارم دلهامونو جا گذاشته باشیم، نه کفشامونو ...
اومدیم تا قلمگری کنیم از روایت راویان خوب از دسته راهیان نور ... که باشه بَرا بَد !!!
...
" تنها چند ساعت بیش نیست که از مهمونی شهدا دور شدیم، مثل اینکه داره از فیوضاتشون، کم میشه و اولین دلیلش همین شام امشبه که قسمتمان نون و پنیر شد! " اینو یکی از دوستان توی خرم‌آباد موقع شام گفت.
آخه تا اونجا بودیم حتی از غذایمان هم کم نگذاشتند !!! نمی دونم رفته بودم مهمونی خونه خاله یا مهمونی شهدا ...
فقط خیلی خوش گذشت.
سخت است که بخواهی لحظات ناب را قسمت کنی وقتی که همه ی آن لحظات ناب ِ ناب باشد
می خواهم از ابتدایی ترین لحظات بگویم از اینکه چه شد راهی شدم :
خانواده امسال به هیچ وجه راضی به رفتنم نبودند ،
می گفتند بس است یکبار ، دوبار تا کی . . . ؟
چقدر دیگه . . . ؟
اما نمی دانستند دلی که طعم با تو بودن را چشیده
یکبار ، دوبار نمی فهمد همیشه می خواهد با تو بودن را . . .
از ما اصرار و اصرار و از آنان یک کلمه و لا غیر ، نه ای محکم و بی برو برگشت
دیگر امیدی نداشتم خسته بودم از این همه نالایقی
از اینکه امسال ریه هایم هوایت را استشمام نمی کند
و باز باید این هوای تکراری را به اجبار استشمام کنم
حدیث نالایقی را از بر بودم ...
می دانستم حکمآ امسال کاری کرده بودم که لایق حضور نبودم
اما این عادلانه نبود و باور کن که نیست ...
روزهایم را به امید دیدن روزهای خاکی ات سپری کرده بودم
و تو می دانی چشم انتظاری یعنی چه ...!
می دانستم نذاشتن خانواده و تکرار مکرر این نفی ها همه بهانه است
اگر تو بخواهی می شود که می شود
گفتم این بار بگذار من تو را غافلگیر کنم
ثبت نام می کنم و این بار از تو می خواهم و مدام اصرار و اصرار . . .
توی وبلاگ اردو ثبت نام کردم 29 بهمن الی 3 اسفند بدون توجه به تاریخ اردو
تماس گرفتند برای تکمیل مدارک ، شهادت آقا بود مشهد بودم
دیدی گفتم نمی شود که نمی شود اصرار نکن ، لایق نیستی
بگذار هوای اینجا امسال عاری از حضورت باشد
اصرار نکن والسلام...
می دانم که روی ِ آقا را زمین نمی گذاری بزرگتر از این حرفها بودی و هستی
سابقه کرم آقا هم که بیش از آن بود که دست رد به سینه ام بزند
خواستم از آقا و می دانستم که نمی گوید نه اما چگونه و چطورش را ...!
تهران که رسیدم با خودم گفتم آقا هم که انگار نه که نه
نشد که نشد ، خبری نبود
.
.
.
اتفاقی گذرم به وبلاگ اردو خورد شرایط این بارش به من نمی خورد
وبلاگ بسیار فعال و معروف ، تعداد محدود ، قرعه کشی و ...
من هم ناامید تر از آن که بخواهم یکبار دگر امتحان کنم
سعی کردم فراموش کنم و بپذیرم نالایقی ام را ...
اما مگر می شد هرجا که پا می گذاشتم صحبت از تو بود
این بار خانواده هم راضی شده بودند
اما خودت می دانی که آنها بهانه بودند تو بودی که نمی خواستی
اما می نمی خواستم که نشود ...
و تو می دانستی که همیشه این لجبازی و یکدندگی جواب خود را گرفته است
دیوانه وار دل تنگ ت بودم
و پر از حرف تلنبار شده برایت
می دانستم که جز او کسی نمی توانست راهی ام کند پس باید تمام تلاشم را می کردم
بسویشان رفتم تا از دلشان بیرون بیاورم
پنج غریب بودند که گمنام می خوانندشان و در دل من پرآوازه اما ،
پسران خلف روح ا... در جوار امامزاده صالح علیه السلام .
تصمیم داشتم زار بزنم و مکررآ تکرار کنم فعل غلط کردن را .
می دانستم که دل رحمی ، و طاقت دیدن اشک هایم را نداری
هنوز در گیر و دار تصمیم هایم بودم که چه بگویم تا دلت به رحم آید که پیامی به دستم رسید
جنوب نمی آیی...؟
اگه می دونستم با یه قرار کشک بادمجون و قلیون دو سیب، کرور کرور توفیق پیدا میشه تا بعد از مدت ها لاف انقلابی بودن، طلسم جنوب نرفتنم شکسته بشه، زود تر از اینا با امین مجد قرار می ذاشتم... بالاخره شهدا دست همه رو می گیرن و دعوت می کنن...عده ای از مسجد و روضه و گلزار شهدا و اینا...و عده ای هم از پای زبون اصلی های هالیوود و راک و رپ و منقل و الخ*...به هر حال رفتیم...اما نه اون جور که دلم می خواست...اون موقعی که تصمیم گرفتم بیام، خیال می کردم با یه دست لباس ساده می رم و خودمو یه جورایی گم و گور می کنم...اما نمی دونم چی شد که قرار شد معمم بیام... معمم اومدن یعنی...ولش کن...یعنی این قضیه رو کسی جز پرویز پرستویی نمی فهمه...!
- تو را به کربلا خوانده اند، کربلایی که خون می خواهد...آماده ای؟
علی علی...
---------------------------------
* البته این موارد ربطی به نویسنده ندارد!
یکی – دو ماه قبل از سفر خیلی مشتاق بودم که با دوستان انشا نویس (همین بلاگر های خودمان) راهی جنوب شوم . اما یکی دو هفته قبل از اردو دیگر خبری از آن همه ذوق و شوق سفر و هوای جنوب داشتن نبود . تا همان لحظه های اخر هم تردید داشتم . بین رفتن و نرفتن گیر کرده بودم . می گویند اینجور سفرها را باید بطلبند ؛ یعنی تا شهدا نخواهند قسمتتان نمی شود ! نمی دانم درست است یا نه ... بالاخره ما که رفتیم . یحتمل شهدا خیلی دوستمان داشتند !!
جایتان خالی سفر خوبی بود ، اما سختی زیاد داشت ... یعنی برای منی که اصلا رفتنم به عشق شهدا نبود ، برای منی که رفتم ، فقط برای اینکه رفته باشم سخت بود !
خدا نصیبمان کند کمی معرفت !
از راه نرسیده قصد داشتم بروم و چند روزی استراحت کنم اما نشد. بچههای مشهد هنوز مهمان من بودند باید میبردمشان دفتر، تا بعد از ظهر مهمانمان هستند. آمدم دفتر کارهای زیادی بود که باید انجام میدادم. قرار بود چند تایی « تقریبا به اندازه همه بچه‌ها» فلش به اردو برای هدایای فرهنگی اردو بدهند که قبل از اردو به دستم نرسید لذا تا رسیدم دنبال فلشها را گرفتم. به اینجا و آنجا زنگ زدم که خلاصه مثل همیشه گفتند که فردا تماس بگیرید ان شالله فلشها را به‌تان میدهیم.
البته من هیچ قولی و هیچ حرفی در مورد ارسال فلشها به بچه‌ها نمیدهم اما اگر به ما تحویل دادند حتما فلشها را به دوستان میدهیم. البته یک شرط دارد حداقل باید چند پستی در وبلاگ گروهی بنویسند. خلاصه اینکه، هر کسی در وبلاگ اردوی پنج پست گذاشت شامل این فلش و هدیه میشود البته به احتمال قوی اگر بتوانم عکسهای اردو را هم برای آنهایی که فلش شامل حالشان میشود بفرستم. یک دی وی دی از عکسها اردو.
خلاصه اینکه الان ساعت یازده و نیم است و من تازه به دنبال پولهایی هستم که به ما قول دادند و هنوز پرداخت نکرده اند. الان اردو تمام شده و تمام هزینههای اردو برایم رو شده که باید این هزینهها را از جایی تامین کنم. مثال برجستهاش اتوبوس است. که تا چند روز دیگر باید چند میلیون تومان ناقابل به آقایان راننده تحویل بدهم.
به نظر خود من اردوی کاستیهای زیادی داشت و آن هم به این بر میگشت که من واقعا دست تنها بودم نه اینکه دوستان کمک نکردند، نه کمک کردند اما خب برخی از کمکها از دست دوستان بر نمیآمد چون تجربه نداشتند و این کاره نبودند و البته برخی دیگر که یک مقدار از کارها را به آنها سپرده بودم انجام ندادند و یا اینکه یادشان رفت و هزار و یک بهانه دیگر.
حرف آخر اینکه پیش به سوی گرفتن فلش با نوشتن فقط پنج پست.
و دیگر اینکه جشنواره وبلاگ نویسی راهیان نور را هم یادتان نرود. آنجا هم مسابقه هست و جایزه میدهند.
