طلائيه جاي عجيبيه .
مگه ميشه آدم پاهاش رو روي خاکي بذاره که محل شهادت سردار خيبر شهيد همت، برادران باكري و قطع شدن دست شهيد خرازي باشه و اشک نريزه ؟
مگه ميشه آدم جايي باشه که خانم صديقه طاهره هر روز به اونجا سر ميزنه (به روايت سردار افاقهي) و دل آدم نشکنه !
ممکن هم هست يکي که شما ديدي سه راه شهادت نشسته و به دوردست نگاه ميکنه و اشک ميريزه، چشاش به هورالعظيمي خيره شده باشه که از اونجا فقط ديد داره و هورالعظيم براش تداعي کننده خيلي چيزا باشه .
بايد دل داد .
بايد قدر دونست .
همين و بس ! ياعلي