روزها که می‌گذرد
می آید روزی که یک هو ، دلت می گیرد برای آن همه سادگی و صفایی که بود، برای آن همه قشنگی که بود، برای تک تک خاطراتت با دوستانت
روزها که می‌گذرد ،
نگاه می کنی و می بینی هنوز چند صباح نگذشته است که باز در حال اضمحلالی بین این همه کاغذ و قلم و آدم و دود و ماشین و برج
نگاه که می کنی می بینی روزها را ، که می گذرند ..

پا نوشت:
دلم تنگ شد، یاد اینجا افتادم
بی اختیار باز کردم و نشستم به نوشتن، عذرخواهی

سرفه های بی امان، سوزش سینه، تاول روی تاول، تنگی نفس همه و همه گواهی پرواز می دهند
اما قفس تنگ دنیا را وسعت پرواز نیست.
نگاه عمیقت را به آسمان پیوند می زنی، دیار آشنایی که سال هاست میهمان وجود بی نهایتت شده
در سکوت سرشاری که از لبانت می تراود می گویی:

                             دنیا برای نفس کشیدن تنگ است به سوی آسمان راهی باید جست !

...
...
...

صدای سرفه هایت آرام می شود. رنگ کبود صورتت گواهی پرواز می دهد.
با یک دنیا اشتیاق قفس تنگ دنیا را می شکنی و

               آسمانی می شوی ...

...............................................................

> از غربت تو چه بگویم که حق مظلومیتت را ادا کرده باشم !
>> هرچند که احساس سوختن را به تماشا نمی توان نشست و تا نسوزی درد سوختن را نمی‌فهمی
اما اگر وجدان خود را به قضاوت بگذاریم آیا حرمت سالها درد و رنج جانبازان شیمیایی را حفظ کرده ایم؟!

>>> جهت روشنگری: تصویر بالا حاصل جستجوی اینترنتی است و مربوط به یکی از پرستوهای مهاجری است
که افتخار جانبازی در راه حق را دارد. از وضعیت کنونی ایشان اطلاعی ندارم !

«امروز روز پنجم است که در محاصره هستیم. آب را جیره بندی کرده ایم. نان را جیره بندی کرده ایم. عطش همه را هلاک کرده، همه را جز شهدا، که حالا کنار هم در انتهای کانال خوابیده اند. دیگر شهدا تشنه نیستند. فدای لب تشنه ات پسر فاطمه(س)!

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یادداشتهای باقی مانده از یکی از شهیدان گردان حنظله...